فردوسی و حافظ از معدود شاعران شیعه ایرانی هستند که در اشعار خود صراحتا براعتقادشان تاکید کرده اند.
علاوه بر اشعاری که از حافظ در نسخ غیر معروف دیوانش وجود دارد ، قصاید و غزل هایی در همه نسخ دیوان وی هست که مذهب تشیع اش را ثابت می کند.در یکی از این اشعار حافظ با به کار بردن واژه ی « شحنه نجف » صراحتا مذهب خود را اعلام کرده است.لازم به ذکر نیست که منظور از «شحنه نجف » کیست . ...در جای دیگری هم به حدیث نبوی « انا و علی ابوا هذه الامه » اشاره شده است.« من و علی پدران این امت هستیم » و حافظ از این امت گله می کند که « یاد پدر نمی کنند این پسران ناخلف»! در پایان نیز واژه ی « خاندان » تاکیدی چندباره بر ارادت وی به خاندان پیامبر صلوات الله علیهم است.
متن کامل این شعر:
طالع اگر مدد کند دامنش آورم به کف
گر بکشم زهی طرب ، ور بکشد زهی شرف
طرف کرم ز کس نبست این دل پر امید من
گر چه سخن همی برد ، قصه من به هر طرف
از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد
وه که در این خیال کج ، عمر عزیز شد تلف
ابروی دوست کی شود ، دستکش خیال من
کس نزدست از این کمان ، تیر مراد بر هدف
من به کدام دلخوشی مِی خورم و طرب کنم؟
کز پس و پیش خاطرم لشکر غم کشیده صف
چند به ناز پرورم مهر بتان سنگدل
یاد پدر نمی کنند ، این پسران ناخلف
من به خیال زاهدی گوشه نشین و طرفه آنک
مغبچه ای ز هر طرف می زندم به چنگ و دف
بی خبرند زاهدان ، نقش بخوان و لاتقل
مست ریاست محتسب ، باده بنوش و لا تخف
صوفی شهر بین که چون لقمه شبهه می خورد
پاردمش دراز باد ، آن حیوان خوش علف
حافظ اگر قدم زنی در ره خاندان به صدق
بدرقه رهت شود همت شحنه نجف
